Bart Swier, strafrechtadvocaat wie veel verkrachtingszaken heeft gedaan, is het niet eens met de verandering van de wet. Hij is ervan overtuigd dat het nieuwe wetsartikel niet veel problemen op zal lossen. “Voor 2 van de 100 gevallen zal de aanpassing wél een verschil maken”, zegt Swier. “In het nieuwe wetsvoorstel zal dwang enkel een strafverzwarende functie hebben en hoeft er niet per se meer dwang bewezen te worden. Echter is het zo dat er nog steeds een bewijslast is; het zal altijd het ene woord tegen het woord van de ander zijn en dat is de moeilijkheid in dit soort rechtszaken.” 

Hij geeft dus aan dat de moeilijkheid van het leveren van bewijslast ook niet verandert na de aanpassing van het huidige wetsartikel, ondanks dat de lat voor strafbaarheid dan lager zal zijn. 

Swier vindt het bezwaarlijk dat er geen onderscheid meer wordt gemaakt in de nieuwe delictsvorm. Als je behoort te weten dat iemand geen seks wilde, kan dat volgens hem een groot probleem zijn voor een verdachte. “Op basis van signalen die hij wellicht niet goed gezien had, waaruit hij had moeten afleiden dat de ander geen seks wilde, zou hij wél kunnen worden veroordeeld”, aldus Swier. 

Stel je voor: een jongen en meisje hebben veel gedronken, waarna ze seks hebben. Later realiseert het meisje zich dat ze het eigenlijk niet zo had gewild. Swier: “Op het moment dat zij denkt dit te hebben laten weten, kom je al snel in een grijs gebied. Daarom vind ik dit gedeelte van de delictsvorm niet in het wetsvoorstel thuishoren.” 

In vergelijking

Het delict ‘seks tegen de wil’ vond Swier een beter idee en hij vindt het jammer dat deze is komen te vervallen. Het wetsvoorstel waar nu sprake van is, vergelijkt hij met ‘dood door schuld’ of ‘moord’: “Je maakt een fout en iemand komt te overlijden: twee jaar straf. Iemand opzettelijk doden, daar staat vijftien jaar op. Dat onderscheid zie je hier nu ook: je behoorde te weten dat iemand geen seks wilde en je wist dat iemand geen seks wilde. Maar beide varianten kennen dezelfde strafbedreiging. Dat is niet logisch: het één is veel erger dan het ander, zou je zeggen.”

Onwetendheid, that's the problem

Genoeg over al deze lastige, juridische praat, want volgens Swier is er een ander belangrijk probleem dat aan het licht moet worden gebracht. Hij legt uit dat er simpelweg een onjuist beeld bestaat over wat het huidige wetsartikel voor verkrachting allemaal inhoudt – en dat is meer dan je denkt.

​

Zo geeft Swier aan dat hij vindt dat het aantonen van dwang minder moeilijk is dan dat gedacht wordt: “Als een jongen een deur van een slaapkamer op slot doet (en de vrouw daarna verkracht) telt dat al als feitelijkheid. Dit valt dus onder de wet. Maar ook als een jongen een meisje op barse toon toespreekt zichzelf uit te kleden, is dat een feitelijkheid. Dat heeft niks met geweld te maken.” Er is volgens hem te weinig kennis over wat al gezien kan worden als feitelijkheid en daar moet verandering in komen. 

Zoals je nu weet, bevriezen veel slachtoffers wanneer ze verkracht worden, waardoor ze niet meer in staat zijn zichzelf te verzetten. Ook dit maakt het volgens de organisaties moeilijker om met bewijs te komen. “Als ik jou tegenkom en ik laat je schrikken, bevries je heus niet direct en is het ook niet zo dat je plotseling niks meer kunt zeggen”, zegt Swier. “Slachtoffers bevriezen niet zomaar, daar gaat altijd iets aan vooraf en dat is bijna altijd een bedreiging met geweld.” Dat betekent dat doordat je iemand bedreigt met geweld of verkrachting, het slachtoffer kan bevriezen en deze bedreiging valt al onder het huidige wetsartikel.